«هر چه برای خود می پسندی بری دیگران هم بپسند.»
این حدیث معروف را زیاد شنیدیم ولی معلوم نیست درعمل چه قدر پیاده می کنیم.
همه ما ها دلمون می خواد باهامون به بهترین وجه برخورد کنن ولی این
«برای خود پسندیدن» را در حق دیگران پیاده نمی کنیم.
 تا حالا با آدم بد اخلاق بر خورد کردین؟چه قد حوصله ی این آدم ها را دارین؟
یه جور دیگه سوال کنم:
می خواین بدونین حرف هامون چه قد خریدار داره؟
یا اعمال و رفتارمون چه قد در دیگران تأثیر داره؟
 راهش اینه که به اخلاق خودمون نگاه کنیم.

 یه کسی اگه آدم مؤمنی هم باشه ولی از خوش خلقی بهره ای نداشته باشه نمی تونه در
 اطرافیان خودش تأثیر مثبت بذاره ولو این که حرفش هم درست باشه.
مثل این آدم ها مثل سرکه و عسله.
 در روایات آمده که مؤمن بد اخلاق اعمالش مثل عسلیه که با سرکه مخلوط شده.
یعنی اعمال خوبش در کنار اخلاق بدش پوشیده می شه ویا ازبین می ره.
هر چه هم بخواد اهل نماز و عبادت و راز ونیاز باشه.
همچین کسایی خانواده و اطرافیان او در کنارش احساس آرامش نمی کنن.
یا از دید او پنهان می شن ویا به زور واجبار تحملش می کنن.
 یه عسل فروش تو عسلش سرکه بکنه از صبح تا شب صدا بزنه که من بهترین عسل ها را دارم ولی یه کم سرکه قاطیش کردم هیچ کس از او عسل نمی خره.همه عسل هاش رو دستش باد می کنه.
آدم بد خلق هم اعمال خوبش، رو دستش باد می کنه.
اون اثر مثبت روانی اجتمایی را دیگه نداره.
 پدر یا مادری که خودشون بد اخلاقن نمی تونن بچه خوش اخلاق تحویل جامعه بدن.
زن وشوهر بد اخلاق یا از هم جدا می شن و یا یکی تا آخر عمر اون یکی دیگه را تحمل میکنه ولی همیشه در آرزوی یه دنیای دیگه ایه.
اگه اهل بیت علیهم السلام می فرمایند با اعمالتون مردم را به سمت ما دعوت کنین
نه  فقط با زبانتون (کونوا دعاة الناس بأعمالکم بغیر السنتکم)به خاطر اینه که مردم به کسی
که حرفش وعملش با هم فرق میکنه اصلا روی خوش نشون نمی دن.

 حالا ما جزء کدوماشون هستیم؟

اون هایی که عسل ناب دارن ؟

یا اون هایی که سرکه توی عسلشونه؟

 یا اون هایی که فقط سرکه فروشن؟!!