ویا اصلا فکر نکردیم:«اگه ما در فلان کار از طرف امام زمان
علیه السلام مأموریت داشته باشیم وحضرت به ما بفرمایند فلانی تو
در بین خانواده ومحیط زندگی خود در فلان کار از طرف من
مأموریت داری،ما تا چه اندازه اتیان امر می کنیم؟»
حالا اگه به جای فلان فکرمبارزه با تکبر،مبارزه با حسادت،مبارزه با
خودپسندی،مبارزه باخودنمایی وریا وسمعه،مبارزه با تبعیض و...
بذاریم وضعیت ما چه جوریه؟اگه درمورد هرکدوم وهرکدوم رامقابل
همه افرادی که به نوعی با آنها درارتباطیم فکر بکنیم ،اون هم نه فقط
وضعیت امروزمون؛ بلکه همه گذشته هامون (یاحداقل یک ماه گذشته)
اوضاع ما از چه قراره؟اگه ما نماینده ی حضرت باشیم در مبارزه با
خودنمایی،آیاشده دریک ماه گذشته درمقابل حداقل یک نفر خودنمایی
مذهبی! نکنیم؟اگه ما نماینده ی حضرت باشیم در ترویج «آن چه برای
خودونزدیکان خودمی پسندی برای دیگران هم بپسند»،آیا شده برای
دیگران بدون درنظرگرفتن صلاح ومصلحت خودمان و...مان احساس
مسؤلیت کنیم و آن چه که برای اومصلحت داره بپسندیم؟کی؟همیشه یا
بعضی موقع؟اگه واقعا درمورد ،تبعیض،تکبروهمین جور بقیه صفات
رذیله همین طور فکرکنیم تا چه حد مطمئنیم که رضایت امام زمان علیه
السلام را جلب کرده ایم؟
تازه فکرکردن اول کاره.بعداز فکرکردن چه می کنیم؟دریک کلام:
آیا ما همیشه در خیمه حضرت زندگی می کنیم یاخیلی کم ویا هیچ؟
خوشا به حال اون هایی که برای یک لحظه هم پا از خیمه بیرون
نمی گذارن!
خوشا به حال اون هایی که هرگاه پاشون را از خیمه بیرون بذارن
سراسیمه برمی گردن!
خوشابه حال اون هایی که اکثراوقات زندگیشون توی خیمه است!
احب الصالحین ولست منهم لعل الله یرزقنی صلاحا
:من خوبان را دوست دارم درحالی که از اون ها نیستم
وای کاش خدا من را هم از اون ها قرار می داد!
خدایا نیارآن روزی راکه بخواهم پشت در خیمه امامم به توجان دهم.
