سلام.منم اصل حرف را که بهتره از اين الفاظ استفاده نکنيم قبول دارم.ولي من حرفم اينه که اگه در شعر قرينه اي باشه بر اين که خم و مي و جام و...در اشعار بعضي ها!ذم بشه و اون معناي معنوي ازش اراده بشه بد نيست.مثال شراب هم براي اين بود که ما هم توي شعر فارسي شراب داريم و هم آيات قرآن واين يه اشتراک لفظيه با دو معناي متفاوت.والا خودم هم مي دونم که مراد قرآن خمر نيست.پس من مي تونم در شعرم از شراب استفاده کنم ولي با قرينه اين نکته که مرادم معنيه قرآنيست.. خود اهل بيت که فارسي زبان نبودن که بخوايم کج سليقگي و راست سليقگي در الفاظ را از شعر آن بزرگواران تشخيص بديم. اين جا عرف شاعران مذهبي وزبان شعرفارسي مهمه.در سيره شاعران مذهبي وعلما هم مي بينيم که از اين نوع الفاظ (خم،مي،سگ،کلب،گيسو،خم ابرو،زلف،...)استفاده کردن ولي مراد واقعيشون را هم رسوندن. پس ميشه فهميد حسن وقبح اين الفاظ کجاهاست .در مورد ديگر کلماتي هم که فارسيه و مي خوايم در مناجات هاي خودمون وارد کنيم به عرف زبان فاريسيه مذهبي رجوع مي کنيم مي بينيم اين کلمه چه بار معنايي داره...