سلام برشما.يه سوال:مگه احاديث گفتن با صرف اشک ريختن ميرين تو بهشت؟!! اگه وزن اين جور احاديث از هفتاد من هم بيشتر بشه بازم به درد نمي خوره به اين معنا که همچين کلامي از معصوم اصلا صادر نميشه.اشک يک علامته.علامت براي يک عشق ومحبت وارتباط.حالابستگي داره که عشق ومحبت وبه پاي کي ريخته باشي. وقتي روايتي از اشک ريختن براي اهل بيت صحبت ميکنه منظور همينه که شخص باکي از روي عشق ومحبت اشک ريخته واين عشق وعلاقه يک نوع صله وارتباطه با اون بزرگواران.من نمي دونم منظورت از اين روزهاچيه ولي اين حرف شما که مابراي...گريه نمکنيم چون اونا نياز ندارن کاملا اشتباهه.ما براي اونها گريه ميکنيم چون خودمون نياز داريم به اونها.البته اين درجه پاييني از ارتباطه محب ومحبوبه.درجه بالاتر اينه که محب به شادي محبوبش خوشحاله وبه ناراحتيه اون ناراحت ولو اين که خودش را هم در نظر نگيره.بله.حالا حرف شما درست شد.کسي که به شناخت برسد اشک هم خواهد ريخت واين همش به خاطر ذهن تشنه من نيست بلکه واقعا به خاطرهمون احساس وارتباط خالصانه محب ومحبوبه وروايات اشک هم اگه دقت کرده باشين وقتي از اشک صحبت مي کنن با قرائن متصل يا منفصل بحث از ارتباط،صله ومعرفت رادر کنار اشک مطرح مي کنن.بازم از تذکرتون ممنونم.يا علي